وداع غرورآفرین یوزهای ایرانی با جام جهانی

جامعه ایرانی– شبیه یک رؤیا بود؛ نه از آن رؤیاها که دست‌نیافتنی باشد. ایران در سومین بازی مرحله گروهی رقابت‌های جام جهانی در شرایطی به مصاف پرتغال با ستاره‌های سرشناسش رفت که به یک برد نیاز داشت.

ایرانی‌های حاضر در ورزشگاه سارانسک که با بوق‌هایشان آرامش را از پرتغالی‌ها ربوده بودند، به ‌یقین رسیده بودند که بردن رقیب با فوق‌ستاره‌شان، کریس رونالدو، امکان‌پذیر است؛ این را می‌شد در چهره هوادار سنندجی که روی ویلچر نشسته بود و خودش را به روسیه رسانده بود دید. امید در دلش موج می‌زد.

در زمین اما سناریو آن‌طور‌که باید پیش نرفت. کوارشمایی پیدا شد و با «یک بیرون پا» رؤیای شیرین یک ملت با ۸۰ میلیون ضربان واحد را تهدید کرد. داستان نیمه اول همان داستان تکراری زندگی بسیاری از ایرانی‌ها بود؛ دویدن و جنگیدن و دست آخر در یک ثانیه غفلت همه‌چیز را ازدست‌دادن.

در نیمه دوم آنچه بیش از هر وقت دیگری به چشم می‌آمد، «یار دوازدهم» بود؛ صدای تماشاگرانی که به‌راحتی بیش از ۳۵ هزار نفر از ۴۱ هزار هوادار حاضر در ورزشگاه را به نفع ایران کرده بود. کی‌روش و شاگردانش چیزی برای از‌دست‌دادن نداشتند. آنها در این جنگ نه‌تنها باید «سنگر» را حفظ می‌کردند، بلکه باید «خط مقدم» را هم می‌شکستند.

سنگر را علیرضا بیرانوند حفظ کرد، آن‌هم مقابل زهردارترین ستاره جام: کریس رونالدو. داور با ویدئوچک پنالتی‌ای به پرتغالی‌ها داد، کمی با مهربانی شاید، اما علیرضا به یاد همان «چییططوووری کریس» معروفش، دست ستاره را خواند. او پنالتی را مهار کرد و زندگی را به ایران هدیه داد.

خط مقدم هم دست بر قضا فتح شد؛ در آخرین ثانیه‌هایی که به نظر می‌رسید دیگر زمانی برای بقا نیست، ضربه سر سردار به دست مدافع رقیب خورد و این‌بار «ویدئو» با ایران مهربانی کرد؛ کریم توپ را به نقطه‌ای فرستاد که ۸۰ میلیون ایرانی انتظارش را می‌کشیدند.

زمان اما این‌بار عجله زیادی برای سپری‌شدن داشت. شب سارانسک که جزء معدود شب‌‌های تاریک روسیه بود، عجله‌ای عجیب برای رسیدن به بامداد داشت. ستاره‌های ایران اما نمی‌خواستند بپذیرند که قرار است با یک تساوی، رؤیایی که به‌سختی ساخته‌اند، هدر برود.

انرژی هزاران هوادار حاضر در ورزشگاه با شور کی‌روش درآمیخته شد و یوزهای خستگی‌ناپذیر دوباره به خط مقدم رسیدند؛ یکی پس از دیگری؛ از موقعیت‌های سامان تا توپی که مهدی طارمی به تور کناری دروازه زد. حسرت همان یک وجب آن‌طرف‌تر به دل هواداران ایرانی ماند.

داور در سوتش دمید و یوزها بسان «قوهای سپید» روی زمین افتادند. چیزی شبیه ایستاده‌مردن. این‌بار اشک فقط می‌توانست مرهم دلی باشد که زخم خورده؛ از شانس بد، از بی‌دقتی یا از هر چیز دیگری. مهدی روی زمین درازکش اشک می‌ریخت…