تحریم داخلی دارو توسط شرکت‌های پخش

جامعه ایرانی: نقض برجام از سوی آمریکا، این روزها در حالی بسیاری از بیماران و خانواده‌هایشان را نگران تأمین دارو کرده است که خبرهایی از کمبود داروهای داخلی به گوش می‌رسد. داروهایی که موردنیاز بیماران است، اما از سوی شرکت‌های پخش در انبارها نگهداری می‌شود.

گفته می‌شود اغلب این دارو مربوط به بیماران خاصی است که تأخیر در تأمین دارو می‌تواند حیات آن‌ها را به خطر اندازد.

مشکلات مالی سازمان‌های بیمه‌گر و بدهی آن‌ها به مراکز درمانی و داروخانه‌ها سبب شده است که این مراکز نیز در تأمین دارو بیماران با مشکل روبرو شوند. از سوی دیگر شرکت‌های پخش دارو نیز بدون توجه به نیاز مبرم بیماران ، داروها را در انبارهای خود نگهداری می‌کنند و تحویل آن را درگرو تأمین هزینه آن می‌دانند.

چند سالی است که داروخانه‌ها و مراکز درمانی به دلیل مطالبات وصول نشده خود از سازمان‌های بیمه‌گر نتوانسته‌اند بدهی‌های خود را به‌موقع با شرکت‌های توزیع‌کننده دارو تسویه کنند.

این موضوع سبب شده است که برخی از این شرکت‌ها نیز داروی بیماران در داروخانه‌ها و مراکز درمانی را توزیع نکنند، به‌طوری‌که بیماران تالاسمی، هموفیلی و … در برخی از شهرها مجبورند تا برای تهیه دارو به مراکز استان‌ها و یا حتی تهران بیایند.

خودداری شرکت‌های پخش از توزیع دارو

احمد قویدل، مدیرعامل کانون هموفیلی ایران در این خصوص به جامعه ایرانی می‌گوید:«درحالی‌که هنوز تحریم‌ها شروع نشده است و ذخیره دارویی در کشور وجود دارد، گرفتاری سازمان‌های بیمه‌گر و بدهکاری آن‌ها به مراکز درمانی هستیم. به‌طوری‌که شرکت‌های پخش از توزیع دارو بدون وصول پول خودداری می‌کنند.»

او چنین شرایطی را تحریم ایرانی نسبت به ایرانی توصیف می‌کند و می‌گوید: «بدهی‌های که دانشگاه‌های علوم پزشکی به شرکت‌های دارویی دارند مانع این شده که سهمیه داروهای خاص تحویلشان شود. این داروها استامینوفن نیست که اگر شرکتی نداد، بتوان به‌راحتی آن را از شرکت دیگری تهیه کرد. وقتی سهمیه دارویی به استان‌ها تحویل داده نمی‌شود، بیماران از جای دیگری نمی‌تواند آن دارو را تهیه کند. چراکه این داروها انحصاری است و نمی‌توان از منبع دیگری آن را تهیه کرد.»

مدیرعامل کانون هموفیلی ایران می‌گوید:« درحالی‌که وضعیت عمومی شرکت‌های بیمه‌گر دچار اشکال بوده است و یارانه بیماران را به سازمان‌های بیمه‌گر دادند که از بالا تا پایین بدهکار هستند. دولت باید چاره‌ای بیندیشد یا نظارت کند که این پول چطور وارد سازمان‌های بیمه‌گر می‌شود و چطور خارج می‌شود یا به داروخانه‌ها کمک کند تا زنجیره گردش مالی‌شان جوری شود که این‌جور مشکلات اساسی برای بیماران خاص به وجود نیاید.»

این در حالی است که چندی پیش قاسم جان بابایی، معاون درمان وزیر بهداشت، درمان و آموزش پزشکی بود که بدهی سازمان‌های بیمه پایه به وزارت بهداشت و بیمارستان‌های دولتی از مرز ۱۵ هزار میلیارد تومان گذشته است. در چنین شرایطی داروخانه‌های بسیاری از این مراکز درمانی در تأمین داروهای بیماران خاص با مشکلات عمده‌ای مالی روبرو هستند. به‌طوری‌که در برخی از شهرستان‌های دور از مرکز این بحران بیشتر است.

مدیرعامل کانون هموفیلی ایران می‌گوید: «ایرانشهر در جنوبی‌ترین منطقه کشور قرار دارد و باوجوداینکه دارو به استان سیستان و بلوچستان فرستاده‌شده اما دانشگاه علوم پزشکی ایرانشهر فاقد ظرفیت‌های خرید دارو از شرکت‌های پخش است و درنتیجه بیمارآن‌هموفیلی باید برای تهیه دارو مسیر پرمخاطره ۳۲۰ کیلومتری بین ایرانشهر تا زاهدان را طی کنند. این اتفاق در برخی دیگر از شهرهای کشور نیز افتاده. به‌طوری‌که دانشگاه علوم پزشکی لرستان نیز نزدیک به ۹ ماه است که نتوانسته است تا دارو بخرد و بیماران لرستانی مجبور هستند تا برای تهیه دارو به تهران مراجعه کنند.»

او با انتقاد از نبود نظارت بر شرکت‌های پخش که دارو را در انبار نگه می‌دارند یا به شکل قطره‌ای یا نصفه‌نیمه در داروخانه‌ها توزیع می‌کنند، می‌گوید:« نه سازمان بیمه‌گری نظارت می‌کند نه کسی متعرض شرکت پخش می‌شود که چرا سهمیه‌ها را مرتب تحویل نمی‌دهید. دارو فروش، پرتقال فروش نیست که هر وقت بخواهد جنس را تحویل بدهند. آن‌هم در خصوص داروهای انحصاری که خریدوفروش آن تضمینی است و رقابتی وجود ندارد.»

قویدل ادامه داد:« دولت باید فکری به حال این موضوع کند ما پیشاپیش توسط شرکت‌های وطنی بیماران دچار عدم دسترسی به دارو هستند چرخه تأمین دارو با تزریق به‌موقع پول توسط سازمان ای بیمه‌گر به مراکز درمانی سهل شود به‌نوعی ما از یک سیستم توزیع ناکارآمد دارو دریافت می‌کنیم و این موضوع صد درصد سلامتی بیماران را با مخاطره روبرو می‌کند بیمه پایه کشور دچار این مشکل شود.»