حتی اجاره یک واحد در یک واحد آپارتمان (پدیده‌ای در هنگ‌کنگ که واحد‌های آپارتمانی پارتیشن‌بندی شده است و هر یک از قسمت‌های آن به یک خانواده اجاره داده می‌شود) هزینه‌ای در حدود ۴۰۰۰ دلار هنگ‌کنگ (۵۱۰ دلار آمریکا) در ماه خواهد داشت. این بخش‌ها آنقدر کوچک است که معمولاً فقط یک تختِ خواب در آن جای می‌گیرد.
لَم لاک و جیسون چائو وقتی هر دو در تابستان سال ۲۰۱۲ در دیسنی‌لند کار می‌کردند، با هم آشنا و عاشق هم شدند. جیسون عاشق شخصیت اجتماعی لم و لم عاشق حمایت‌های جیسون شد. لم به پیشنهاد ازدواج جیسون بله گفت. ۳ سال بعد آنها یک بچه داشتند. اما، برخلاف عشق رمانتیکی که داشتند، زندگی‌شان هیچ شباهتی به داستان‌های افسانه‌ای ندارد.
لاک، ۳۱ ساله است و با والدینش دریک هنگ کنگ زندگی می‌کند. او یکساعت با جایی که چائوی ۳۵ ساله به همراه والدینش زندگی می‌کند، فاصله دارد. دختر ۳ ساله آنها، یو، از دوشنبه تا سه‌شنبه با لاک است و آخر هفته‌ها را با چائو می‌گذراند. لاک می‌گوید، آنها نمی‌توانند به هم ملحق شوند و با هم زندگی کنند؛ زیرا فضای اتاق خواب برای زندگی دو نفر بزرگسال و یک کودک بسیار کوچک است.
لاک می‌گوید: «اوایل تحمل چنین وضعیتی سخت بود. گاهی آنقدر از هم دوریم که شک می‌کنیم ازدواج کرده و متأهل هستیم. جدا از هم زندگی‌کردن حس مجرد‌بودن ایجاد می‌کند. یکسال طول کشید تا به این شکل از زندگی عادت کنیم.»
اولین ماهی که یو متولد شد، مراقبت از او حتی با کمک مادرش بسیار سخت بود. «شوهرم نمی‌توانست در امور مربوط به بزرگ کردن یو کمکی کند، زیرا او بسیار دور از من بود. ما نتوانستیم بزرگ‌شدن یو را با هم تماشا کنیم.»
زوج‌های هنگ‌کنگی با هم و از هم جدا!
اگر چنین وضعیتی غیرطبیعی به‌نظر می‌رسد باید گفت که تعداد چنین زوج‌هایی به‌طرز شگفت‌آوری در هنگ‌کنگ، که بهای مسکن در آن فراتر از توان خانواده‌هاست، رو‌به‌افزایش است. لاک و چائو در زمره زوج‌هایی هستند که تعدادشان به‌سرعت رو‌به‌افزایش است و حتی با مشارکت هم نمی‌توانند بهای یک خانه را تأمین کنند.
قیمت‌های بالا، انتظارات پایین
برطبق یک گزارش دولتی که در سال ۲۰۱۸ منتشر شده است، از هر ۱۰ زوج در هنگ‌کنک ۱ زوج با همسرش زندگی نمی‌کند؛ و ۱۲ درصد از زوج‌های بین ۲۵ تا ۳۴ ساله‌ای که با هم زندگی می‌کنند، در واقع در خانه پدرو‌مادرشان ساکن هستند.
لاک قوانین محدود‌کننده استفاده از زمین و همینطور بهای مسکن در هنگ‌کنگ را که طی ۹ سال گذشته رکوردار بالاترین بهای مسکن در جهان بوده است، مقصر ناتوانی زوج‌ها در خرید خانه می‌داند.
برطبق مطالعۀ قدرتِ خرید بین‌المللیِ مسکن که در سال ۲۰۱۹ انجام و در آن ۳۰۹ ابرشهر در ۸ کشور جهان رتبه‌بندی شده‌اند، هنگ‌کنگ گرانترین شهر است. بهای یک خانه با قیمت متوسط ۲۱ بار از درآمدِ سالانۀ یک خانوادۀ سطح متوسط بالاتر است. این‌در‌حالیست که در گرانترین بازار اروپایی مسکن در لندن، بهای خانه فقط ۸.۳ بار بالاتر از درآمد سالانه یک خانوادۀ سطح متوسط است.
حتی اجاره یک واحد در یک واحد آپارتمان (پدیده‌ای در هنگ‌کنگ که واحد‌های آپارتمانی پارتیشن‌بندی شده است و هر یک از قسمت‌های آن به یک خانواده اجاره داده می‌شود) هزینه‌ای در حدود ۴۰۰۰ دلار هنگ‌کنگ (۵۱۰ دلار آمریکا) در ماه خواهد داشت. این بخش‌ها آنقدر کوچک است که معمولاً فقط یک تختِ خواب در آن جای می‌گیرد.
درآمد ماهانه متوسط برای کارگران هنگ‌کنگی که بین ۱۵ تا ۲۴ سال هستند ۱۰.۷۵۰ دلار هنگ‌کنگ است و کارگران بین ۳۰ تا ۳۹ سال ۲۱۰۰۰ دلار هنگ‌کنگ در ماه درآمد دارند. مایکل روزِ، مدیرعامل پیشین برنامه سرمایه‌گذاری در هنگ‌کنگ، می‌گوید: «حتی اگر زن و شوهر شغل خوبی داشته باشند، باز هم خانواده‌های سطح متوسط به سختی می‌توانند خانه‌ای با سایز مناسب تهیه کنند.»
عصبانیت از بهای زیاد مسکن تظاهرات اخیر در هنگ‌کنگ را تشدید کرده است. اگرچه جرقه‌های ابتدایی تظاهرات به واسطه لایحۀ استرداد- که اکنون دولت درباره آن عقب‌نشینی کرده- و همینطور نگرانی نسبت به نفوذ پکن و بن‌بست برای رسیدن به سطح بالاتری از دموکراسی زده شد؛ کلافگی مردم از شکست دولت در مبارزه با نابرابری و همینطور نگرانی‌ها از تأثیر مهاجرت‌ها به سرزمینِ اصلیِ چین بر بهای مسکن، از دلایل زیرلایۀ این تظاهرات هستند.
لاک در رسانه کار می‌کند و چائو در دیسنی‌لند شاغل است و دستمزد هر دو پایین‌تر از سطح میانگین است. آنها به والدین خود اجاره پرداخت نمی‌کنند، اما همچنان برای پس‌انداز پول برای خرید خانه مشکل دارند؛ زیرا هزینه‌های بزرگ‌کردن فرزند در هنگ‌کنگ بسیار بالاست.
چائو می‌گوید: «برنامه داریم با هم زندگی کنیم، اما این برنامه در کوتاه-مدت قابل دسترس نیست.»
با هم و از هم جدا
زوج‌های هنگ‌کنگی برای آنکه بتوانند با هم زندگی کنند باید به دنبال راه‌های جایگزین مانند زندگی در خانه‌های عمومی بگردند. اما دسترسی به یک آپارتمان عمومی کار آسانی نیست؛ زیرا تقاضا برای این خانه‌ها زیاد است و تعداد آنها کم. هر زوج به‌طور میانگین باید تقریباً ۵ سال و نیم برای دسترسی به این خانه‌ها در فهرست انتظار باشد. از ماه جولای امسال، ۱۴۷ هزار نفر در لیست انتظار بوده‌اند.
افشار سلیمانی، سفیر پیشین ایران در جمهوری آذربایجان در گفتوگو با جامعه ایرانی:
اعضای کمیسیون اقتصادی مجلس در گفتوگو با جامعه ایرانی تشریح کردند: