به گزارش جامعه ایرانی؛ محمدجواد ظریف وزیرخارجه کشورمان در گفت و گویی که با شبکه پرس تی وی داشت، اعلام کرد که «حسن روحانی در شهریورماه و برای حضور در مجمع عمومی سازمان ملل به نیویورک خواهد رفت.» این خبر اما همانند گذشته موافق و مخالفینی را هم به همراه داشت.
سازمان ملل سالیانه یک جلسه عمومی دارد که در شهریور ماه برگزار می‌شود و نمایندگان همه کشورها در آن حضور پیدا کرده و زمانی را به سخنرانی می‌پردازند. مسئولین و نمایندگان کشورها در حاشیه این جلسه می‌توانند از فرصت استفاده کرده و با نمایندگان سایر کشورها مذاکره و گفت و گو کنند، اتفاقی که ممکن است در شرایط عادی برای آن ها رخ ندهد.
روسای جمهور ایران نیز ۴۰ سال است که در این نشست حاضر می‌شوند، بیانیه ای را قرائت و با مسئولین بلندپایه سایر کشورها دیدار و گفت و گو میکنند. حضور احمدی نژاد با هئیتی چندصد نفره در نیویورک که شامل خانواده او بودند نیز حاشیه های بسیاری را در پی داشت.اکنون روحانی برای هفتمین بار قرار است در این نشست حاضر شود و مواضع ایران را بار دیگر به گوش جهانیان برساند، اما نکته ای که کارشناسان به آن اشاره دارند این است که آیا رفت و آمدها که هزینه های بسیار زیادی هم به همراه دارد، آیا لازم و ضروری است و آیا نتیجه و دستاوری را برای ایران به همراه دارد یا نه؟
مهدى مطهرنیا فعال سیاسى و کارشناس مسائل سیاست خارجى درباره این موضوع به جامعه ایرانی می‌گوید: در سیاست خارجى عموما نقش‌ها معطوف و متوجه ۴ مولفه است. نیت، فرایند، هدف و نتیجه. اما باید در نظر داشت که مهمترین مولفه در این بین نتیجه است. باید ببنیم سفر روحانى به نیویورک در شرایط کنونى چه نتیجه اى به همراه خواهد داشت.
مطهرنیا ادامه داد: ۴٠ سال است که روساى جمهور ایران به نیویورک مى روند و با قرائت متن هاى آماده گوناگون که بیان کننده مواضع جمهورى اسلامى است، در این نشست حضور پیدا میکنند. این در حالى است که این ساختار‌ها و سازمان‌ها ۴٠ سال است که توسط ایران نفى شده و آن‌ها را ابزار امپریالیسم جهانى مى داند. از یک منظر حضور براى روساى جمهور ایران این فکر را دارد که حضور پشت تریبون هاى مجامع بین المللى مى توانند نظرات و مواضع خود را در سطح جهانى اعلام کنند. این یک توجیه همیشگى براى حضور روساى جمهور ایران در مجامع بین المللى است. اما سوال این جا است که براى اعلام جهانى مواضع خود، نیاز به تریبون سازمان ملل است؟
مطهرنیا ادامه داد: من معتقدم در دنیای امروز برای جهانی شدن مواضع جمهوری اسلامی نیازی به تریبون سازمان ملل وجود ندارد. آنچه که در این گونه سفر‌ها باید مد نظر قرار بگیرد، تلاش برای گسترش گفتگو و حل و فصل مسائل ایجاد شده با سایر کشورها است. آیا رئیس جمهور ایران آنقدر اختیار دارد که در مواجه با ترامپ در سازمان ملل جواب سلام او را بدهد و یا اینکه به او سلام کند؟ یا اینکه باید مانند برخی از روسای جمهور در زیرپله پنهان شود تا رئیس جمهور آمریکا گذر کند. آیا این سفر می‌تواند نتیجه مثبتی برای ایران به همراه داشته باشد یا اینکه صرفا هزینه‌هایی را بر ایران متحمل می‌شود؟ حقیقتا نمی‌توانم مفید بودن یا نبودن این سفر را تایید کنم و تنها می‌توانم این پرسش را مطرح کنم که تصمیم گیرندگان در جمهوری اسلامی ایران به این مسائل توجه میکنند یا صرفا به فکر رفتن به نیویورک و ایجاد یک فضای رسانه‌ای جهت نشان دادن ایران در عرصه بین المللی هستند؟ اما در تهران شاهد این باشیم که بخش زیادی از مردم زیر فشار تورم قیمت‌ها و کاهش ارزش پول باشند و رنج‌های گوناگونی را شاهد باشند.
این فعال سیاسی ادامه داد: اگر بنا باشد روحانی مانند سال‌های قبل برود و صرفا یک بیانیه‌ای را قرائت کند مطمئنا با صندلی‌های خالی بیشتری در سازمان مواجه خواهد شد و این شرایط نه به نفع شخصیت روحانی، نه به نفع دولت او و نه به نفع مردم ایران است.
این استاد دانشگاه با بیان اینکه پیشنهاد میکنم روحانی بیانیه‌ای خود را به سازمان ملل ارسال کند، تصریح کرد: آقای ظریف با توجه به سفر اخیر خود به نیویورک مجددا به این کشور برگردد و پیام رئیس جمهور را در صحن مجمع قرائت کند. در این بیانیه باید به حقانیت ایران دردستیابی به اهدافش اشاره شود و صحبت درباره دشمن، آمریکا و عملکرد آن‌ها صرفا تکرار مکررات است و جامعه جهانی و مردم ایران گوششان از این حرف‌ها پر شده است.
مطهرنیا ادامه داد: این سفر‌ها دیگر نمادین شده است و دستاوردی هم به همراه ندارد. احمدی نژاد با ۴۰۰ نفر می‌رفت روحانی با ۴۰ نفر، اما در نتیجه تفاوتی با هم ندارند. مردم از شرایط خسته شده اند و این را همه ما به خوبی می‌دانیم.
افشار سلیمانی، سفیر پیشین ایران در جمهوری آذربایجان در گفتوگو با جامعه ایرانی:
اعضای کمیسیون اقتصادی مجلس در گفتوگو با جامعه ایرانی تشریح کردند: